Januari 2020 | Lees alle columns
De eerste column van 2020 alweer, wat gaat de tijd snel om maar een cliché te gebruiken. Heb toch wel zitten denken waarover nu te schrijven. Het verschrikkelijke vuurwerk dat er weer aankomt en gelukkig alweer geweest is als jullie dit lezen, heb ik al eens krachtig bekritiseerd. Beste wensen geven is ook zo achterhaald, ik wens iedereen namelijk elke dag het beste toe. Waarom dan aan het eind van het jaar? Het weer, ja daar kunnen we het wel over blijven hebben tegenwoordig. En zo zat ik dus wat te mijmeren op de bank toen ik die harige viervoeter van mijn schoonzuster aan mijn voeten zag liggen.
Een oppashond heet dat, geloof ik. Ja, tot mijn grote ergernis hebben we een oppashond. Een groot dierenliefhebber ben ik namelijk niet. En nog maar net bekomen van de mollenaanval op de rotstuin, kreeg ik ‘Asterix’ over de vloer. Blijkbaar is hij vernoemd naar een stripfiguur die een dikke vriend heeft die niet dik is en een hondje genaamd ‘Idéfix’. Asterix is dus de vriend van de dikke vriend die niet dik is met het hondje, …… het zal. De oppashond is heus lief, hij tilt zijn poot echt niet op tegen de dwergconiferen is mij verzekerd door de zusters waarvan er een met mij getrouwd is. Ik hoop het van harte. Asterix is ook niet moeilijk volgens de zus van mijn vrouw, luistert goed en reageert als je fluit. Ja, fluiten, hoe dan? Kreeg ik er een hondenfluitje bij, dat ik niet kan horen maar Asterix wel. Volgens mij bescheiden mening is Asterix behoorlijk hardhorend, doof of Oost-Indisch doof want ik heb er al twee keer achter aan moeten draven, al fluitend en hijgend. Maar een konijn is interessanter dan een fluitje.
Toen ik mijn bezorgdheid uitsprak tegen beide zussen waarvan een dus mijn vrouw, moest ik niet zo moeilijk doen. Er zou echt niks gebeuren met de rotstuin, zo was Asterix niet. Nee, dat hebben we gemerkt. Bovendien past Asterix prima bij mij want hij heeft een verschrikkelijke hekel aan vuurwerk. Dus die ellende komt ook nog. Dan gaat hij janken. Asterix kan niet mee op vakantie want het baasje gaat vliegen naar de zon, dus vandaar dat ik de pineut ben als tijdelijk baasje. Volgens de vrolijke en positieve gezusters zal het allemaal wel meevallen en is het goed voor mij om eens wat verantwoordelijkheid te nemen door een dier te verzorgen.
Toch is de eerste ellende al gebeurd. Mijn eigen schuld volgens mijn vrouw. De flessen tegen de mol staan nog in de mollengang. De mol is wel of niet weg ik weet het niet, maar ik heb de boel maar voor de zekerheid zo lang laten staan. Bovendien kreeg ik een briljant idee, dus niet, volgens mijn echtgenote. Ik blies een aantal malen flink hard op het hondenfluitje, vlak boven elke fles. Dat zou best eens extra kunnen helpen in de mollenstrijd, toch? Het resultaat? Asterix reageerde nu wel. In een onbewaakt ogenblik heeft hij alle drie de flessen zeer ruim uitgegraven……………
Ik wens jullie toch maar het beste voor 2020, goede gezondheid en weinig ellende in de rotstuin.