April 2022 | Lees alle columns

Gelukkig was ik er niet die morgen. Mijn vrouw leek niet blij. Het was nog net geen onweer. Moet kunnen, maar ik vroeg mij wel af of ik de reden van de weersomslag was. ’s Ochtends was ze nog de opkomende zon in huis, en dat belooft altijd een mooie dag toch? “Dirk is geweest, maar niet lang.”, zei ze wat afgebeten en aan de wat zachtere blik na dat zinnetje zag ik dat Dirk de veroorzaker was van de hopelijk tijdelijke bui. Toen ik vroeg wat hij kwam doen en of ze woorden hadden gehad, plantte zij haar handen in de zij, ellebogen naar buiten als een boze voorwerkster op de visafslag en zei afgemeten: “Kom mee!”.

Aha, dat verklaarde alles. Buiten gekomen wees ze gedecideerd met een priemende roodgelakte vinger naar de gisteren nog lege troggen die nu gevuld waren met intens donkerpaarse violen. Van die grote dikke. “En, mooi toch?”.  Oppassen geblazen, vlot antwoorden en niet aarzelen, en, naar eer en geweten, want wij zijn al lang getrouwd, en zij kent mij beter dan ik mijzelf.  “Mooi, echt mooi, lang niet gek”, bracht ik er vlot en zelfverzekerd uit. En ik meende het ook. De drie al wat oudere trogjes op het terras waren aan renovatie toe en gisteren had ik de stenen, planten en grond er uitgehaald.

We waren het er nog niet over eens wat te doen met de troggen. Mijn bakkenist laat mij overigens altijd mijn eigen koers varen in de tuin. Echter het terras waar zij het meeste tijd doorbrengt, is wel eens een puntje van aandacht. Geen discussiepunt, maar haar opmerkingen na dat ik ze leeg had gehaald, voorspelde al een lichte koerswijziging in de komende invulling van die troggen. Maar dat ze zo snel zou handelen had ik niet verwacht.

“Het was een verrassing.”, zei ze. Nou, zeker dat was het, maar ik moest toegeven best wel een aangename. Ik kreeg een heerlijke knuffel en dat is op mijn leeftijd altijd een toegevoegde waarde. “Wat er nu precies was voorgevallen”, vroeg ik. Even gingen haar wenkbrauwen weer richting onweer. “Dirk vond het niet kunnen.”, zei ze en er kwam een kwalificatie achteraan over hoe zij op dat moment dacht over vriend Dirk, die ik hier niet zal en mag herhalen.

Het eerste wat hij had geroepen was: “Dat kan echt niet!”. Achteraf had ik het tafereel wel willen zien. Die twee mogen elkaar best goed als je de ergste wrevel wegdenkt. Maar ik vond het zeker geslaagd. De donkere kleur van de violen kleurde prima bij het donkergrijs van de troggen. Heel geslaagd. Het bracht bij mijzelf naar voren dat er veel mag en kan in de rotstuin. Gelukkig maar en ook veel beter voor je huwelijk. Die avond hadden we een prachtige zonsondergang.