April 2019 | Lees alle columns

Krijg ik een seintje van die meneer van de NRV die over de website gaat, ‘Of ik misschien de column vergeten ben?’ ‘Euh…nee toch?’, is mijn eerste reactie. Maar na een leuk gesprekje kom ik er achter dat ik de column echt vergeten ben. Niet om te mailen, maar om te schrijven! ‘Het is geen ramp’, zegt de meneer van de website vriendelijk, ‘doe maar kalm aan.’ Ja, kan gebeuren, zeker op mijn leeftijd en helemaal in het voorjaar als er zoveel te zien is in de rotstuin! Dan zijn je gedachten bij het buitenwerk in plaats van bij de binnen-bezigheden.

Bij mij doet het wel de vraag rijzen of u ook wel eens wat vergeet. Ach dat zal vast wel, ongeacht uw leeftijd. Zo vergeet ik vaak om ‘onkruid te plukken’. Ja, echt, niet omdat ik er geen zin in heb want ergens is het best een lekker rustig karweitje waarbij je de planten ook weer eens goed kan bekijken. Bij mij heeft het met prioriteiten te maken. Dan is volgens mij een ander karweitje net even urgenter. Een goede tip, doe dit nooit met onkruid! Dat leidt namelijk een eigen leven en doet wat het wil om ons zoveel mogelijk dwars te zitten.

Een jaar of vijf terug heb ik een stukje rotstuin veranderd en wat was ik blij met die buurman die tegels wilde in plaats van groen. Meer dan een kuub goede tuingrond kwam mijn kant op. Kon ik mooi een stukje hoger de lucht ingaan! Hoe dom bleek een aantal weken later. Het onkruid bleef maar komen! Dwars door mijn dikke afstrooilaag berggrind. Het was een mooi pakket, klein straatjesgras, herderstasje, veldkers, kweek en die kleine vermaledijde rode oxalisjes die de volgende dag je alweer aangrijnzen als je ze niet met wortel en tak uitroeit!

Nog steeds is met de hand verwijderen van onkruid uit de rotstuin de beste methode in mijn ouderwetse optiek. Echter wel op tijd, want ‘beter laat dan nooit’ gaat niet op bij onkruid! Te laat is gewoon een ramp en niet één maar drie stappen achteruit. Het onkruid werd erger en erger in het nieuwe stukje rotstuin. ‘Uitputten’, zei Dirk. ‘Je moet die gasten uitputten, dan blijven ze weg op den duur’. Ja, ja, makkelijker gezegd dan gedaan, ben je een beetje bij met het wieden, vergeet je het weer en gaan die ‘gasten’ vrolijk aan de zaai. De enige die voorlopig uitgeput raakt, ben ik.