Mei 2020 | Lees alle columns
Als ik de column maak voor de maand mei zitten we nog midden in de corona crisis. Er zijn mensen die helemaal geen moeite hebben om zoveel mogelijk thuis te blijven. Anderen worden bijna ‘gillend gek’, een uitdrukking die ik op televisie hoorde. Je kunt bijna geen radio, televisie of internet aanzetten of het gaat over de crisis waar we met zijn allen in verkeren. Terecht, want het is niet zomaar wat. Afgelopen tijd heb ik, behorend bij het hoog grijsgehalte van onze vereniging, regelmatig aan mijn mede senioren binnen de NRV moeten denken. Wij behoren immers tot de kwetsbare groep. En dan kom je er niet onderuit dat je gedachten wel eens gaan of er in onze vereniging ook……ja, je wilt er niet aan denken eigenlijk.
Hoewel vriend Dirk, zoals de regelmatige lezers van deze column wel weten, behoorlijk boude uitspraken kan doen over het rotsplantenbestaan en het leven in het algemeen, heeft hij ook zo zijn heldere momentjes. Eigenlijk mocht het niet, ik weet het. Toch kwam Dirk vorige week even kijken hoe het met ons ging. En dat vond ik toch wel een blijk van vriendschap. Om jullie niet te verontrusten, hij bleef op gepaste afstand. Wat wel weer jammer was, hij dacht dat twee meter afstand aanleiding was voor een behoorlijke stemverheffing waarbij de gemiddelde decibelmeter flink uit zou zijn geslagen. Dat was nou wel weer jammer want we zijn wel wat ouder maar nog niet doof.
Dirk liet zijn vier bij vier pick-up netjes buiten het hek staan en hij zelf bleef ook achter het hek. Waarbij mijn vrouw niet kon laten te zeggen, dat na de corona crisis deze plek ook bij hem paste. Dirk liet zich niet uit het veld slaan op deze prachtige vroege morgen. Het is weliswaar een vreemde gebeurtenis deze crisis en de afgelopen weken ook nog eens kurkdroog, het weer zit voor de thuiszitters alleszins mee. We babbelden dus wat zo over het hek en Dirk verliet ons met te zeggen dat we vooral ‘de mooie momentjes’ moesten koesteren. ‘Hoe klein ook, heel belangrijk’, zei hij en reed ronkend met het gevaarte weg.
En daar heeft hij groot gelijk in. Voor mij is zo’n momentje om te koesteren als ik ’s ochtends heel vroeg met een bakje koffie de tuin in loop. Het ruisen van de wind, een vroege vogel die fluit, sporen (keutels op het gras) van een nachtelijk konijnenbezoek, mijn rotsplantjes die zich, niet bewust van wat voor crisis dan ook, helemaal het holderdebolder bloeien en ik en mijn koffie. Geweldige momentjes. Ik hoop dat jullie ondanks alles ook deze momentjes beleven en koesteren. Blijf gezond!