Augustus 2020 | Lees alle columns
In een verscholen hoekje achter een paar stuiken aan de rand van mijn tuin liggen stenen. Reserve stenen, stenen die over zijn, minder mooi, raar gevormd misschien, stenen die wachten op betere tijden. Voor hen dan. Altijd makkelijk als je een hoekje in de rotstuin opknapt of als je iets wil veranderen of voor een nieuw stukje. Soms liggen die stenen er sinds Sint Juttemis of wellicht tot Sint Juttemis. Ik kwam uit bij dit al bijna vergeten hoopje stenen door wat snoeiwerk aan een struik waar ze zich onder verstopt hadden. De stenen keken mij bijna smekend aan of ik hen van Sint Juttemis kon verlossen en een waardig leven kon schenken in de rotstuin.
Nee, dat zag ik op dat moment nog niet zitten, geen plannen, geen energie. Wat ik wel wilde doen, is dat smekende hoopje lava, tuf- en maansteen, aangevuld met een paar dikke maaskeien, een wasbeurt geven. Dat was tenminste iets. De hogedrukreiniger stond al klaar om een paar kliko’s een wasbeurt te geven dus niet flauw wezen en de verstoten stenen laten glimlachen. Met een hogedrukspuit werken is niet onaardig, vind ik zelf. Je kan er iets van agressie inleggen, zo van: ‘Ha, hier pak aan!’ Genotvol richtte ik de straal op zijn hardst boven op het mos, blad, zand, takjes en meer van moeder natuur.
Van schrik vloog de spuitmond bijna uit mijn handen! ‘Vroooop’, een hele familie bosmuis keurig staart aan staart, maar in hoog tempo -met zwembroek en badmuts-, kwam uit het minihunebed gerend. Binnen enkele seconden verdwenen ze door het schapengaas de tuin uit. Voorzichtig tilde ik nog wat stenen op om eventuele achterblijvers de kans te geven mee op vakantie te gaan. Maar, nee…de hele familie had aangesloten bij de processie, want daar leek het op, een processie. Maar dan wel een heel snelle processie. Een paar dagen daarvoor had ik gezien hoe een sliert processierupsen uit de grond kwam bij de gemeentelijke eikenboom vlak bij ons huis. ‘t Is wat, processierupsen, processiemuizen, de natuur blijft verrassen.
De hogedrukspuit opruimend hoopte ik toch dat het tot Sint Juttemis zou duren voor zowel de muizen als de rupsen zouden wederkeren. Zal wel niet. Al peinzend over het woord tot Sint Juttemis ging ik richting de koffie. Mijn vrouw wist het natuurlijk weer. Tot Sint Juttemis betekent dat iets nooit zal gebeuren. Er staat nog achter: ‘Als de kalveren op het ijs dansen’. En dat gebeurt nooit natuurlijk. ‘Er is nog wel meer over te vertellen,’ zei ze.
‘k Vond het wel goed zo.