Februari 2018 | Lees alle columns
Dirk en mijn persoontje zijn voornamelijk vrienden om stoom af te kunnen blazen denk ik wel eens. Paar weken geleden was het ook weer lekker raak ’opwarming’, een onderwerp dat ik liever vermijd gezien het feit dat meningen geen feiten zijn, of was het nu andersom? En Dirk en ik zitten ook nog op het zelfde ‘eigenwijsheidgehalte’ en ja, dan heb je gauw de poppen aan het dansen. Het ging er dus warmpjes aan toe over de opwarming van de aardbol, wat dan wel weer een leuke woordspeling was waar we beiden dan ook maar weer om moesten lachen.
Frustratie was er vooral debet aan dat we over dit onderwerp uit de bekende bocht vlogen. De storm had Dirk zwaar gefrustreerd, en met name de schade aan zijn Alpienekas. De storm van afgelopen januari kwam voort uit de opwarming, daar was hij heilig van overtuigd. Volgens mij lag Dirk’s frustratie grotendeels opgesloten in het feit dat hij mij niet verantwoordelijk kon stellen voor de storm. Dezelfde frustratie werd ook vergroot door het feit dat bij mij geen pan scheef op het dak was komen te liggen, geen boom een tak van betekenis had gedropt, en zelfs geen afdekplaatje boven de planten ook maar een beetje scheef was gewaaid. Hij had zo’n blik in de ogen van: ‘Waarom ik wel en jij niet’, en ik kreeg zo’n blik in mijn ogen van: “Ieder krijgt wat hem toekomt”, maar sprak het niet uit!
En dat is nu vriendschap, elkaar begrijpen zonder iets te zeggen. Of het nu positief is of negatief, we voelen elkaar steeds beter aan. Alsof we al jaren getrouwd zijn. De buit van de winterstorm was een geknakte Russische berkenboom, die in zijn strijd met de zwaartekracht helaas een knoepert van een Japanse Esdoorn misvormd had. De alpienekas telde twee nokramen minder, en een niet goed vastliggende plaat die de taak had het openhaardhout droog te houden, was de zijkant van de kas binnen gewandeld. Niet fijn dus, zeker niet. En al gauw won onze vriendschap het van de frustratie zoals ook hoort in een goed en sterk alpienetuinhuwelijk.
Afgezien van de schade, kwamen Dirk en ik er niet uit met de opwarming en de storm. Maar toen we door zijn rotstuin liepen waren we het wel heel dik eens met elkaar. Dat de Cyclaampjes bloeiden, dat was oké en normaal…maar die krokussen, al die irissen, narcissen. Hoofdschuddend en mopperend liepen we door de tuin. Hier en daar een afgewaaid takje wegschoppend met onze klompen.