December 2020 | Lees alle columns
De titel van de column dekt toch echt goed de lading. Het was namelijk zowel privé als in de rotstuin een rustige maand. Geen kippen of andere gekkigheid, nee, ik kan er niet veel anders van maken dan dat het een rustig maandje was. En dat is op mijn leeftijd ook helemaal niet erg, helemaal niet zelfs. Het was de maand van het laatste blad opruimen. In de loop der jaren heb ik toch wel geleerd dat het goed wegblazen tussen de stenen en de planten in onze natte winters heel belangrijk is. In een hoekje van de tuin waar nauwelijks een week lang wat blad zich had opgehoopt, zag ik al schade. Een Draba en een Androsace hadden deze bedekking duidelijk niet op prijs gesteld en vertoonden al bruine plekken.
Verder was het de moeite waard om elke dag even de tuin in te lopen om de bloeiende cyclaampjes te bewonderen die zich in de loop der jaren aardig hebben uitgezaaid. Niet dat ik een grote verzameling heb, maar de afgelopen tijd waren enkele Colchicum soortjes en wat herfstkrokussen toch zeer de moeite waard. Opvallend is dat aan de zonnige kant een Heterotheca jonesii al van begin zomer uitbundig blijft bloeien, een dankbare plant uit Noord-Amerika, behorend tot de aster familie. En in de plakken met Gentianen duikt regelmatig nog een pracht blauw trompetje op. Al met al is er ook zo op randje winter genoeg te zien in de rotstuin en dat er niet veel werk meer te doen is, wees eerlijk, da’s ook wel eens mooi meegenomen.
Als ik op een wat sombere late novembermiddag nog even de rotstuin inloop, betrap ik mijzelf toch op een sterk verlangen naar het komend voorjaar. Wellicht heeft het ook te maken met die vreemde en rare coronatijd waarin we nu met z’n allen leven. Niet alleen een verlangen naar uitbundige groei en bloei van het voorjaar maar het verlangen naar een voorjaar zonder corona. Maar zover is het nog niet helaas en niemand weet hoe het zich allemaal zal ontwikkelen. Eerst komen de feestdagen nog en de jaarwisseling, wel of geen winter. Er moet nog heel wat water door de rivier stromen zegt men wel eens. ‘We zullen het maar rustig afwachten allemaal’, zei Dirk door de telefoon deze week. Hij blijft deze oude man maar wat uit de buurt. Want ik behoor immers tot de risicogroep zegt hij dan fijntjes. Ach, gelijk heeft hij, er gaat niks boven gezondheid. Rest mij de laatste column van 2020 te besluiten met de welgemeende opmerking dat iedereen goed oppast en gezond blijft! ‘Rustig blijven en diep ademhalen’, zei mijn opa vroeger al.