Juli 2021 | Lees alle columns

Een van de mooiere dingen in het leven is waardering. Een compliment, een schouderklopje, een blijk van waardering kan veel goed doen. Zo’n blijk van waardering viel mij een aantal weken geleden ten deel.  En volgens mijn echtgenote groeide ik er meer van dan goed voor mij was. Gelukkig zijn we aan elkaar gewaagd en zag ik het niet als een domper maar zei dat uiteraard wel. Waarop zij bijdehand naar voren bracht dat het haar taak was om mij in balans te houden.  Ik kon het wel hebben die dag.

Vanaf half mei tot eind juni bloeit de voorkant van mijn rotstuin grandioos, al zeg ik het zelf. Normaliter heb ik niet veel bekijks, want wij wonen aan een soort hofje aan de buitenkant van de stad. Dus veel bekijks van passerende fietsers en wandelaars heb ik niet. De buren zijn er inmiddels wel aan gewend. De een kan het waarderen en een ander beschouwd mij als een tuinier die toch wel een beetje de weg kwijt is. Ieder zijn meug zeiden we vroeger.

Blijkbaar was er een fietsroute uitgezet die over het fietspad achter ons huis langs kwam. In plaats van rechtdoor het natuurgebied in te fietsen stuurde men de deelnemers rechtsaf ons hofje in om met een grote draai buitenom toch richting natuurgebied te gaan. Het was stom toeval allemaal. Ten eerste was ik zo rond 11 uur, toen er nog schaduw was, wat onkruid aan het verwijderen. Ten tweede had men blijkbaar al de nodige kilometers weggetrapt en was het tijd voor een korte pauze. Ten derde, het beschaduwde hofje was koel en uitnodigend.

Thermoskannen, flesjes en bidonnetjes kwamen tevoorschijn en al gauw kwam er een mannetje mijn richting uit en sprak zijn waardering uit voor de wel heel mooie tuin. Een mevrouw die al jarenlang in Oostenrijk op vakantie ging moest blijk geven van haar kennis. Met schelle overslaande stem benoemde zij een aantal planten en was erg in beeld. Ik vond het dan ook buitengewoon jammer dat zij nu niet ergens ver weg in Tirol verbleef.

Al gauw leek mijn voortuin op een NRV opentuinendag! Zo’n twintig mensen scharrelden door de rotstuin. Gelukkig niet van al te lange duur want de stalen rossen moesten weer beklommen worden van die mevrouw met die schelle stem. Toen de rust wederkeerde in mijn tuin en in het buurthofje, vond ik al die belangstelling toch wel leuk. In 15 minuten had ik bijna meer waardering en complimenten ontvangen dan in mijn hele leven. Mijn echtgenote had dit vanuit de huiskamer aanschouwd, gehoord en beoordeeld. Vandaar dat ze vond dat enige balans in het groeiproces van waardering op zijn plaats was.