mei 2022 | Lees alle columns
Veel mensen kijken uit naar het voorjaar. Terecht als de winter voor je gevoel al veel te lang duurt. Voor ons rotsplantenliefhebbers gaat dit logischerwijs helemaal op. Immers onze planten behoren tot de vroegbloeiers, en dat schept iedere keer weer verwachtingen. Zeker bij de soortjes die uit een ander klimaat komen, is het altijd maar weer afwachten hoe ze de winter hebben doorstaan. Toch is dit ook wel weer de uitdaging die de rotsplantenhobby een extra dimensie geeft. Zelf loop ik dan ook dagelijks wel enkele malen door de rotstuin om te zien of er wat te ontdekken valt. En als er een eerste blaadje boven de grond komt of een eerste bloemknop zichtbaar is, probeer ik dit met enthousiasme over te brengen op de vrouw des huizes.
Delen met anderen van alles wat er in en rond de tuin zoal gebeurt in het voorjaar, is iets wat veel rotsplantenliefhebbers doen. Tenminste, ik deel graag mijn passie met anderen en probeer iets van mijn enthousiasme over te brengen op iedereen die ook maar een sprankje interesse toont. En soms moet je dan weer oppassen dat je niet té enthousiast wordt. Althans mijn vrouw deelt de rotsplantenpassie zeker wel, tot het moment dat ik volgens haar begin ‘door te zagen’. Zo noemt ze dat: doorzagen. En een beetje gelijk heeft ze wel. Toch heeft het ook wel weer iets moois vind ik, dat je zo kunt doorgaan -of beter: doorzagen- over je passie dat de ander op zijn minst wel moet begrijpen hoe mooi onze hobby wel niet is.
En dit gebeurde afgelopen week ook weer eens. Ik was net lekker op gang gekomen met vertellen c.q. doorzagen van onze visite toen mijn vrouw tussenbeide kwam. “Moet je eens kijken. Nee, voel maar eens.”, zei ze tegen een vriendin die met haar man op visite was. En tot mijn verbazing stonden de Dames aan het ontluikend blad van een van mijn Acers te wriemelen. Normaal gesproken ben ik er -laat ik het zacht en beleefd zeggen- geen voorstander van als iemand mijn planten aanraakt. De verbazing won het, en ik hoorde mijn vrouw vertellen hoe mooi ze elk jaar weer het moment vond als de eerste blaadjes zich uitrolden. En dat zij dat eigenlijk net zo mooi, nee, zelfs mooier vond dan al die bloeiende bolletjes en vroege alpiene planten.
Tsjonge, daar was ik toch even stil van. En gelijk heeft ze. Er is zoveel te zien in de rotstuin in het voorjaar, dat je weleens vergeet hoe mooi en speciaal het wel niet is als zo’n ogenschijnlijk ‘dood’ struikje weer uitloopt.
Ontluikend blad. Prachtig toch!?