September 2021 | Lees alle columns

Het was zelfs in het nieuws: ‘Slakken invasie’.  Nu zijn slakken meestal niet de beste vrienden van plantenliefhebbers, en wellicht ook niet van onze rotsplantenliefhebbers.  Het was en is nog steeds bar en boos met die langzame creaturen. Tenminste bij ons hier in de tuin wel. Of ze nu een huisje op hun rug hebben of zonder rugzak extra lang zijn te wezen, het is bijna griezelig hoeveel er hier rondsluipen.  Mijn vrouw vindt het doodeng. Vooral ’s avonds op het tuinpad. Je ziet ze niet, maar voelt en hoort ze wel als je op ze trapt! Maar er iets aan doen ligt moeilijk bij haar. Slakkenkorrels vindt ze niet kunnen, evenals zelfgemaakte slakkenvallen, ook al zit er premium bier in!

Een sterkere lamp bracht wat ‘verlichting’. Zo kon ze er overheen stappen. Maar het is waar. Ik kan mij niet heugen zoveel slakken te hebben gezien in de tuin. Ook achter onze rotstuin waar een fietspad loopt, is het ’s ochtends een trieste bedoening. Veel platgereden slakken van divers allooi en afmeting.  In de rotstuin doen ze overigens hier niet veel schade. Mijn afstrooilaag is van nogal scherp klein split. Daar houden ze niet van, en veel knabbelsporen zie ik dan nog niet. Wel in de Hosta’s. We hebben er niet veel. Het kleine randje in de border hield het lang uit. Toen de blauwe korrels op waren, en de ecologische, milieuvriendelijke, peperdure korrels niet bleken te werken, moesten ze er afgelopen week toch aan geloven.

Ach. Niet zo erg allemaal. Het is gewoon natuur. Eigenlijk is het extra, een beetje meer. Want de vogels bezoeken de tuin ’s ochtends vroeg voor een ‘Frans’ escargot-ontbijtje! En het gescharrel van de egels in de tuin is behoorlijk geïntensiveerd. Zo profiteert de natuur weer van de natuur. En ik? Ach. Ik vind het allemaal wel prima. Ik sta erbij, en kijk ernaar. Een beetje meer natuur mag van mij wel.