Daphne alpina

Juli 2022 | Lees alle columns

Wat is eenvoud, en wat is speciaal in een rotstuin? Het was geen discussie, maar meer iets wat Dirk en mijn persoontje zich afvroegen hangend in een tuinstoel de rotstuin overziend.  Zo af en toe komt Dirk op de fiets aankakken, en meestal is hij vreemd genoeg altijd wat filosofisch als hij het stalen ros als vervoermiddel heeft gekozen. Wat bij mij dan weer de vraag doet opkomen of dit komt door het stuk natuur waar het fietspad door loopt om bij mijn huis te komen. Het antwoord kwam een tijdje terug van hem zelf.

“Het kwam door ons en door onze rotstuin”. Ik zie dat maar als een compliment. Leerden we vroeger niet: “eenvoud siert de mens”?  Of leerden mijn ouders dit? Dan is het wel heel erg lang geleden!  Volgens Dirk was de bloeiende Daphne alpina een sieraad in al zijn eenvoud. Tsjonge, in ieder geval een mooie zin die ik ook wel kon waarderen. En gelijk had en heeft hij. Er komen steeds meer Daphne cultivars bij. De één nog mooier dan de ander. Compact groeiend, kruipend, zelfs geel bloeiend of heel donkerpaars. Prachtig spul, maar niet makkelijk en vaak langzaam groeiend.

In dat licht bezien is de alpina inderdaad van een bijzondere eenvoud. Kan bijna in elke grondsoort goed uit de voeten, wordt groot, wijd, bloeit fantastisch mooi met crème-witte bloemen, en ook nog eens lang. Wordt ze te groot, dan laat een alpina zich makkelijk snoeien zonder daar last van te hebben. Na de bloei komen er volop oranjebruine besjes die makkelijk uitzaaien. Voor je het weet komen erover kleine alpina’tjes tevoorschijn.

Zo beschouwend is een Daphne alpina inderdaad zoals het woordenboek op Dirk’s smartphone aangaf, “zonder poespas”. Mooi, mooie omschrijving. En dat waren wij ook. Mensen zonder poespas. ’s Avonds wist mijn vrouw niet goed of dit nu wel of niet een compliment was. Ach, ik geef Dirk maar het voordeel van de bekende twijfel. En het klinkt gewoon wel lekker, mensen zonder poespas met een rotstuin zonder poespas.

Toch klopt het niet helemaal. Als je zo’n zaailing van de alpina eruit wil halen gaat het bijna altijd fout. Ze laten zich niet verplanten. Dat moet je, ben ik nu achter gekomen, direct doen als ze zijn ontkiemd en twee blaadjes hebben, niet meer en niet minder. Eenmaal groter gegroeid in een potje is het geen probleem, en kun je ze rustig uitplanten. Ach, en zo zal het bij ons ook wel wezen. Ergens ligt de poespas op de loer, zelfs bij mensen zonder poespas.  En dat verplanten? Dat moet je bij mij ook niet meer doen.