Mei 2017 | Lees alle columns
Weet u wat ‘Emo – tuinieren’ betekent? Ik wel, en eigenlijk kun je het ook wel raden. We leven immers in een tijdperk van afkortingen en ‘Verengelsing’ van woorden. Waarbij ik niet kan zeggen of het woord ‘Verengelsing’ nu wel of niet bestaat. Misschien mag het wel helemaal niet geschreven worden van het vingerwijzend volkje, welke graag de snode sabel hanteert aangaande taalkundige verbeteringen.
Mooi dat ik daar geen last van heb, want in een column mag immers alles, tenminste… binnen de normen van het fatsoen en de zeden. Zo, terug naar het ‘Emo- tuinieren’, wat natuurlijk gewoon ‘Emotioneel tuinieren’ betekent. Het komt er zo een beetje op neer – dat wisten wij als rasechte rotsplanten mensen al lang – dat tuinieren goed is voor de broodnodig ‘Stress aflaat’, zeg maar gewoon ontspanning. Moet je net een akelige hekel hebben aan tuinieren en 12 hoog zijn gaan wonen, om het levensbedreigende gevaar van een tuin te omzeilen, heb je toch mooi een probleem met blijvende overspannenheid tot gevolg!… Of nog leuker, je krijgt een burn-out gediagnosticeerd, woon je 12 hoog, omdat je te weinig centen hebt om een huis te kopen met een tuintje, of te weinig punten hebt om een leuke doorzon huurwoning te mogen betrekken. Best wel lastig, je wilt wel, maar kunt niet.
Er valt veel te zeggen over ‘Emo-tuinieren’, en ik zal mij daar eens in gaan verdiepen om u in een andere column te verblijden en te verheugen, maar vooralsnog zijn zulke verhalen in mijn onbebrilde optiek toch maar een ‘Broodje Aap’ verhaal. Wat mij dan wel weer via dit broodje en deze aap brengt tot het water geven en wel in de zon. Want dat is pas een dilemma heb ik begrepen, nee geen dilemma, maar louter folklore. Onlangs aanschouwde ik een discussie op de kijkkast waar driftig gedebatteerd werd over de brandschade die optreedt bij het water geven in de volle warme zon. Vermakelijk, dat zeker, en een geweldig goed voorbeeld van een ‘Broodje Aap’ verhaal. De zon zou de waterdruppel gebruiken als een soort vergrootglas met alle gevolgen van dien, de plant was gelijk rijp voor het brandwondencentrum. En de hardnekkige ‘tuinmannen’ met jaaaaaaaaren ervaring bleven volhouden dat de bewijzen in hun tuin het wetenschappelijk bewijs gemakkelijk van tafel veegden. Onbegonnen werk dacht ik nog, vastgeroest in hun folkloristische ideeën en zo overtuigd van hun gelijk dat de presentatrice bijna gevaar liep. Gelukkig werd er voor de televisiekijker, nadat de ‘tuinmannen’ eindelijk uit beeld verwijderd waren door een trage regisseur, uitleg gegeven. Efficiënt is water geven in de volle zon niet, want het verdampingspercentage, (joh, wat een geweldig woord vond ik dit) joeg ja…joeg…de effectiviteit van het vaardig hanteren van de tuinslang danig naar beneden. Niet handig dus? Jawel hoor, het zorgde voor verkoeling, dat dan weer wel. ’s Avonds laat was dan weer onverstandig, de planten bleven te lang nat. En dat kon bij schimmelgevoelige plantjes wel eens verkeerd uitpakken. Laat in de middag dan? Of halverwege de morgen? Misschien in de pauze of onder de boterham uit de vuist? Niet gemakkelijk dat water geven dus. En het kijkgeld leek mij dus wel goed besteed voor dit programma, zeker omdat de mythe van het verbod op water geven in de zon eindelijk eens fijn ontkracht werd.
En wat dat ‘Broodje Aap’ betreft? Waar kwam dat eigenlijk vandaan? Wel uit 1978, een boek geschreven door de Nederlands-Amerikaanse schrijfster Ethel Portnoy. Haar boek heet: ‘De folklore van de postindustriële samenleving’. Helemaal gevuld met ‘Broodje Aap’ verhalen, prachtig vind ik zoiets. En laat mij dat nu net inspireren, om een boek te schrijven over ons wereldje. De titel heb ik al, – gejat natuurlijk van Ethel – ‘ Foute klompen in de rotstuin en andere folklore uitingen’ En dat op zijn beurt brengt me weer tot een waardig besluit van deze column, want een vriend van mij heeft een pracht van oplossing voor, slechte, lelijke, zieke of op een verkeerde plaats groeiende planten, …’De klomp erop’!